عبید ذاکانی

دوش لعلت نفسی خاطر ما خوش میکرد

 دیده میدید جمال تو و دل غش میکرد

روی زیبای تو با ماه یکایک میزد

 سر گیسوی تو با باد کشاکش میکرد

سنبل زلف تو هر لحظه پریشان میشد

 خاطر خستۀ عشاق مشوش میکرد

زو هر آن حلقه که بر گوشۀ مه میافتاد

  دل مسکین مرا نعل در آتش میکرد

تیر بر سینه ام آن غمزۀ فتان میزد

   قصد خون دلم آن عارض مهوش میکرد

از خط و خال و بناگوش و لب و چشم و رخت

  هرکه یک بوسه طمع داشت غلط شش میکرد

پیش نقش رخ تو دیدۀ خونریز "عبید"

   صفحۀ چهره به خونابه منقش میکرد

 

محمد گلبن

آنکه باشد همه در کار دل آزاری من  

کاش می سوخت دلش بر من و بر زاری من

آنکه بیش از همه با من دم یاری میزد

دست برداشت ز من،روز گرفتاری من

جز تو ای غم!که نداری سر پیمان شکنی

کس ندیدم که به سر برده ره یاری من

من نگویم که در این شهر،وفاداری نیست

هست بسیار،ولی کو به وفاداری من؟

آن پریچهره که سودا زده ی زلف ویم

می پسندد ز چه رو در همه ره،خواری من؟

رفت و در دست فراموشی ام آخر بگذاشت

آنکه در دل همه بودش سر غمخواری من

کس ندیدم که به سر برده ره یاری من

من نگویم که در این شهر،وفاداری نیست

هست بسیار،ولی کو به وفاداری من؟

آن پریچهره که سودا زده ی زلف ویم

می پسندد ز چه رو در همه ره،خواری من؟

رفت و در دست فراموشی ام آخر بگذاشت

آنکه در دل همه بودش سر غمخواری من

 

انسان و گرگ

از کوزه همان ...

وحشی بافقی

 ما چون ز دري پا كشيديم ، كشيديم

 اميد ز هر كس كه بريديم ، بريديم

 دل نيست كبوتر كه چو بر خاست نشيند

 از گوشهْ بامي كه پريديم پريديم

 رم دادن صيد خود از آغاز غلط بود

 حالا كه رماندي و رميديم رميديم

 كوي تو كه باغ ارم و روضه خلد است

 انگار كه ديديم ، نديديم نديديم

 صد باغ بهار است و صلاي گل و گلشن

 گر ميوهْ يك باغ نچيديم نچيديم

 وحشي سبب دوري و اين قسم سخن ها

 آن نيست كه ما هم نشنيديم ، شنيديم

خلوتگه خیال

بر پرده از آن روز که تصویر تو بستند

 

ما را هم از آن روز به زنجیر تو بستند

 

هر خط که مقدّر به جبین تو نوشتند

 

تقدیر مرا نیز به تقدیر تو بستند

 

آماج نمودند و کمال با تو سپردند

 

منظور مرا هم به پَرِ تیر تو بستند

 

با طیب نظر خود همه تسخیر تو گشتند

 

چون من ، کمر آنان که به تسخیر تو بستند

 

نه م شکوه و نه م شکر که راه سخنم را

 

با بغض گرانقدر گلوگیر تو بستند

 

هرگز دل من این همه گستاخ نبوده است

 

این نقش هم ای دوست به تقریر تو بستند

 

خونم به شفق بخش که آزادی ما را

 

باری ، به تو و همّت شمشیر تو بستند

 

مادر

داروین

روزی 

وفا کنی

 که

 نیاید به کار

 من